...Я стаў чужым, як выпітая пляшка,
Што ля дарогі пад кустом ляжыць,
Дзе час ідзе спакусна, як манашка,
Якую нельга, як віно, любіць.
Я стаў чужым, як лісьце пад нагамі,
Што страціла раптоўна прыгажосьць,
Бо дзень прайшоў, аплаканы вятрамі,
Як наша залатая маладосьць.
Я зноў адзін, як выхад з лябірынта,
Як цішыня на вастрыі мяча,
Як кроў на белым мёртвым полі бінту,
Ці зноў не разумею ні чарта
Я ў гэтым сьвеце, дзе сябры, як цені,
Бываюць толькі ў сонечныя дні
І нашы справы, нашы летуценьні
Нявечныя, як вечныя агні...
Я стаў чужым, нібы чужое гора,
Якое анікому не баліць.
Яшчэ хачу вярнуцца я ва Ўчора,
Яшчэ хачу манашку спакусіць
І быць чужым, як Азія чужая,
Якую нам павек не зразумець.
І мы па-над Эўропай пралятаем,
І доўга нам фанераю ляцець...
|
|
